Het Westerveen heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis van Peest.
Uit oude kaarten blijkt dat het veen in 1850 nog een soort ongerept stuk veen was, waaruit men turf is gaan winnen.De kaart van 1898 laat zien dat er door de turfwinning? al een soort “vleugels” zijn gevormd in het veen, dit wordt bevestigd door de kaart uit 1929.
In de tweede wereldoorlog hebben de Duitsers deze vleugels verder verbreedt en uitgediept en op het eind van brandputten voorzien.
Als jeugd van Peest hebben we op verschillende manieren onze avonturen beleefd in de bossen rond het Westerveen en aan de randen of op het water.

Zo zagen we in een droge zomer bij een lage waterstand een munitie kistjehalf boven het water, we trokken deze op de kant en openden deze.
Wij zagen een soort granaten,maar kennen deden die dingen natuurlijk niet, gewaarschuwd als we waren door onze ouders om geen oorlogspullen aan te raken, deden we de deksel weer snel dicht en gooiden het kistje weer in het water. Na thuis het verhaal verteld te hebben, werd de politie gewaarschuwd, deze lichtte de EOD in , die naar later bleek de zeer brandbare fosforbommetjes heeft vernietigd door ze ter verbranden. Ik herinner me nog dat dit een vuur gaf met vlammen, waar je niet moest kijken. Maar we deden het toch en liepen zo dagen met zgn. “lasogen” rond.

Het Westerveen als ijsbaan:
Voordat Peest zijn huidige ijsbaan kreeg, werd er op het Westerveen geschaatst, het moest wel wat langer en strenger vriezen alvorens het ijs betrouwbaar was, maar dan was het ook goed toeven tussen de hoge wallen. Er werden hardrij wedstrijden voor de jeugd georganiseerd. Als tractatie werd er warme ranja geserveerd uit een melkbus. Het gebeurde een keer dat deze bus op het ijs was gezet, na een tijdje was de bus een stuk kleiner geworden. De Ranja en de bus waren zo warm dat het ijs hierder wegsmolt en er een mooi rond wak was ontstaan.
De senioren vormden vaak estafette ploegen , meestal bestaande uit twee heren en een dame.
De zuidelijke vleugel was onze ijshokey baan. Er werden stokken uit de bos gehaald met op het eind een kromming, dat waren onze sticks. Een blokje hout of kaatsebal deed dienst als puck.
Ijshocky schaatsen hadden we niet, de meesten hadden (houten) friese doorlopers en enkeling had noren. Het korte keren en draaien op deze schaatsen was niet eenvoudig , het gebeurde nogal eens dat men tegen elkaar botste of in de hoge wal belande. Na de afloop van de wedstrijd werd de schade van builen en blauwe plekken opgenomen. De zwaarste blessure van één der kameraden was een hersenschudding, we waren blij dat dit ook bij hem mogelijk was.

Het Westerveen als visvijver.
Het was op de avond van de 1ste februari in 1953, dat er in het schemerdonker een vrachtauto met daarop allemaal klein containers naar het Westerveen gaan. Het bleek dat hierin vis werd vervoerd om “gepoot” te worden in het Westerveen. Het waren voorens, baarsen en brasems alhoewel ik dit niet precies meer weet en in wie zijn opdracht dit toen is gebeurt heb ik (nog) niet kunnen achterhalen. Wel heb ik de volgende morgen enorm veel dode vis in het water zien liggen.Hoewel er wel eens werd gevist, is het vissen in het Westerveen nooit een succes geworden.Wel dreef er regelmatig dode vis in het water. Naar de oorzaak van de vissterfte werd veel gegist, menigeen dacht dat het kwam door de munitie (fosfor) dat toen nog in het water lag